Atrakcje Turystyczne Mazury

Węgorzewo

Dawniej okolice jeziora Mamry były zamieszkiwane przez staropruskie plemię Galindów, którzy wybudowali obok jeziora obronny gród. Został on zdobyty przez krzyżaków w 1256 roku, którzy wybudowali na jego miejscu drewniany zameczek, a obok powstała mała osada. Zimą 1365 Książę Kiejstut, współrządca Litwy niszczył zamek i osadę. W 1398 roku w odległości 2 km od zniszczonego zamku, Krzyżacy wzniesli nowy zamek murowany. W XV wieku, niedaleko zamku, powstała nowa osada nazywana początkowo Gieratową Wolą, potem Nową Wolą. W roku 1479 biskup warmiński Łukasz Watzenrode wydał pozwolenie na wybudowanie w osadzie kaplicy. 14 kwietnia 1571 miejscowość uzyskałą prawa miejskie. Miasto rozwijało się wskutek żywiołowej kolonizacji polskich osadników z Mazowsza. W tym czasie miasto nosiło dwie nazwy; polską Węgobork i niemiecką "Angerburg" (od nazwy zamku). W XVIII wieku z wizyta w Węgorzewie przebywał dwukrotnie król Polski Stanisław Leszczyński. W czasie drugiej wojny światowej miasto straciło 80% zabudowy. Po wojnie odbudowane, przyjęło nazwę Węgorzewo.
http://www.wegorzewo.pl

Zamek krzyżacki w Węgorzewie

Na początku XIII wieku Krzyżacy po podbiciu ziemi Galindów, ludu zamieszkującego na terenie dzisiejszego Węgorzewa, wznieśli w 1335 r. drewniany zamek obronny - Angerburg.
Po spaleniu zamku przez Litwinów w 1365 r. przystąpiono w końcu XIV wieku do odbudowy zamku murowanego, który stał się częścią wschodniego łańcucha twierdz obronnych Zakonu. Urzędował tu prokurator podległy konturowi w Królewcu. Zamek składa się z trzech skrzydeł o różnych długościach. Wszystkie skrzydła są ustawione do siebie pod kątem ostrym. Północne skrzydło (62 m) ciągnie się wzdłuż ulicy, zachodnie najdłuższe przylega do nabrzeży portowych (72 m) i najkrótsze południowe tuż nad Węgorapą. Pomiędzy skrzydłem zachodnim a południowym znajduje się cylindryczna wieżyczka schodowa. Dziedziniec zamku jest otwarty w kierunku rzeki, oddzielony od niej kamienno-ceglanym murem parkowym. W latach 70. XV wieku, po powstaniu antykrzyżackim i wojnie trzynastoletniej, Zakon oddał zamek Węgorzewski w zastaw za długi braciom Hansowi i Anzelmowi von Tettau'om. Po 1525 r. zamek stał się siedzibą starostów książęcych. W 1656 r. Węgorzewo zniszczyły wojska tatarskie, ucierpiał też zamek, gdyż w pierwszej połowie XVIII wieku przebudowano go w stylu barokowym.
W początkach XIX wieku zamek chylił się ku upadkowi, bowiem ulegał dewastacji w trakcie wojen napoleońskich. Jednak od połowy XIX wieku przebudowano wnętrza, przeznaczając je na sąd i więzienie. W roku 1945 został spalony, ocalały tylko mury zewnętrzne. W latach 70. rozpoczęto odbudowę. W 1986 r. oddano do użytku jedno skrzydło, w którym swoją siedzibę miał Urząd Stanu Cywilnego, Rada Miejska, Miejska Biblioteka Publiczna oraz filia Wojewódzkiej Biblioteki Pedagogicznej. W 2000 r. zamek został sprzedany. Nowi właściciele mają zamiar otworzyć w nim nowoczesny hotel z zapleczem sportowym.
http://www.wegorzewo.pl/prezentacje.php?stat=4

Mamerki

Mamerki w latach 1941-1944 były samowystarczalnym "miastem" chronionym przez zmechanizowany batalion wartowniczy. Jest to potęrzny kompleks dobrze zachowanych bunkrów. Niemcy nie zdążyli wysadzić schronów, zostały one opuszczone bez walki przez wojska Wehrmachtu w styczniu 1945.
http://www.mamerki.com/kwatera_g.html

Jezioro Mamry

To drugie co do wielkości polskie jezioro jest także najbardziej wysunięte na północ na całym żeglarskim szlaku Wielkich Jezior Mazurskich. Króluje na nim wyspa Upałty, gdzie dawni Prusowie odprawiali pogańskie obrzędy. Jezioro Mamry ma długość ponad 20 km, a w najszerszym miejscu osiąga 12 km. Największa głębia występuje w części Mamr Głównych i sięga 42 m. Przejrzystość nie jest stała i zależy od warunków pogodowych oraz pór roku. W miesiącach letnich, w okresie dobrego nasłonecznienia sięga zaledwie 4 m. W zimie rośnie ona do nie spotykanych w Polsce wartości 30 m
http://www.rafy.pl/fotowyprawy5.php

Kanał Mazurski

Kanał Mazurski wraz z uzupełniającymi go budowlami to niewątpliwie jeden z najbardziej tajemniczych obiektów, które możemy obejrzeć na Mazurach. Kanał Mazurski miał zapewnić wodne połączenie Wielkich Jezior Mazurskich z Bałtykiem, poprzez rzekę Pregoła. Koncepcja wybudowania kanału narodziła się już w latach 1862-64. Budowę jednak rozpoczęto w roku 1911, ale wkrótce ją przerwano, czego powodem był wybuch wojny w 1914 roku. Później prace wznowiono w 1934 roku, ale budowa została ostatecznie wstrzymana w 1940 roku. Projekt kanału przewidywał budowę 10 śluz i 2 jazów. W odległości około 2 km od Jeziora Mamry znajduję się niewykończona pierwsza śluza - Leśniewo Górne. Źródła podają że jest ona wykończona w 30%. Nad wrotami dolnej części śluzy jest miejsce gdzie kiedyś wisiała niemiecka "gapa". Całkowita długość kanału wynosi 51,5km, ale po polskiej stronie znajdują się 22 km. Różnica poziomów wody wynosi 111,2m
http://www.fuw.edu.pl/aw2p2/sub/k/kanal_mazurski/kanal_sluzy.html

Sztynort - Pałac Rodu Lehndorff

Od wielu już lat ulubionym portem żeglarzy na całych Mamrach jest Sztynort, ukryty pomiędzy jeziorami Dargin i Dobskie. Znajduje się tam neogotycki pałac wzniesiony w XVI wieku przez rodzinę Lehndorfów. Częstym gościem był tam biskup Ignacy Krasicki, który miał ponoć powiedzieć hrabiemu Heinrichowi Lehndorffowi, że "Kto ma Sztynort, ten posiada Mazury". Do końca XIX w. była tam stadnina koni krwi arabskiej. Znajduję się tam również "Zęza" - niepowtarzalna tawerna umieszczona w dawnej piwnicy pałacowej. Takiej atmosfery nie ma żadna inna mazurska knajpa, dlatego każdy, kto pływa po północnych jeziorach szuka drogi do Sztynortu, ale nie wszyscy ją odnajdują, bowiem łatwo jest przegapić niewielki, zasłonięty drzewami kanał prowadzący nad jezioro Sztynorckie.
http://www.turysta.net.pl/sztynort

"Wyspa Kormoranów"

Wyspa Kormoranów, nazywana też Wysoki Ostrów, znajduje się na jeziorze Dobskie - zarośnięta jest lasem liściastym (dąb, lipa, wiąz, jesion) o powierzchni ok.2ha. Na wyspie znajduje kolonia lęgowa kormoranów i czapli siwych. Tysiące czarnych kormoranów upodobało sobie to miejsce, a rozpoznać je łatwo już z daleka, gdyż najwyższe gałęzie drzew są doszczętnie ogołocone z liści za sprawą żrącego ptasiego guana. Ptaki te w poszukiwaniu pokarmu nurkują na głębokość dochodzącą nawet do 10 m. W 1987 roku było tu 370 gniazd, czyli około 1400 ptaków. Wyspa stanowi rezerwat dzikiej przyrody, zaś jezioro Dobskie objęte jest strefą ciszy.
http://www.przewodnik.e-mazury.com.pl/wyspa-kormoranow/

Most obrotowy na Kanale Łuczańskim w Giżycku

Most obrotowy został zbudowany w 1889 r. przez firmę Bechelt C.O. Grundberg und Shel z Zielonej Góry. Most zbudowano w celu zapewnienia dogodnego połączenia miasta z Twierdzą Boyen zbudowaną w latach 1844-1857. Ówcześni inżynierowie skonstruowali ponad 20-to metrowej długości i 8-mo metrowej szerokości ruchome przęsło o oryginalnym sposobie zwodzenia w bok, a nie do góry jak to się odbywało w tradycyjnych tego rodzaju konstrukcjach. Obecnie jego obsługa odbywa się ręcznie, zgodnie z pierwotnym założeniem konstruktorów. Cała operacja otwierania mostu zajmuje jednemu człowiekowi ok. 5min. Jest jedną z niewielu tego typu konstrukcji w Europie.
http://www.gizycko.um.gov.pl/Turystyka/Atrakcje/Most/Most.htm

Fuledzki Róg

Rezerwat przyrody nieożywionej "Głazowisko". Utworzony na powierzchni ok. 40ha, w celu zachowania reliktowego krajobrazu polodowcowego, mającego charakter pierwotnego głazowiska. Liczne głazy występują tuż pod powierzchnią wody jeziora. W rezewacie jest ponad 10 tys. głazów o obwodzie przekraczającym 1,5 m, a największy ma obwód 9,3 m i 2 m wysokości.
http://www.warmiaimazury.com.pl/oferty.php?co=opisciek&Id_ciek=4

Giżycko

Największe miasto w krainie Wielkich Jezior Mazurskich, które znajduje się na przesmyku miedzy jeziorami Kisajno i Niegocin. W połowie XIV wieku Krzyżacy zbudowali tu zamek, przy którym zbiegiem czasu powstała osada. Już w 1612 roku Giżycko otrzymało prawa miejska, ale jego dalsze dzieje obfitowały w wiele wojen i zaraz. W 1655 roku miasto zostało spalone przez Szwedów, dwa lata później przez Tatarów, a w latach 1709-1711 miała miejsce epidemia dżumy, która zdziesiątkowała ludność miasta. Dzisiejszą nazwę miasto zawdzięcza bojownikowi o polskość Mazur Gustawowi Gizewiuszowi, na cześć którego nadano w 1946 roku miastu nazwę Giżycko. Do licznych zabytków tego miasta nalężą: skrzydło zamku pokrzyżackiego, klasycystyczny kościół ewangelicki i most obrotowy na kanale Łuczńskim.
http://www.gizycko.um.gov.pl"

Zamek krzyżacki w Giżycku

Zamek położony obecnie nad kanałem Łuczańskim łączącym jeziora Niegocin i Kisajno został wybudowany przez zakon krzyżacki ok.1341r jako siedziba prokuratora zakonnego. Składał się z domu mieszkalnego i prostokątnego dziedzińca otoczonego murem, za którym znajdowała się fosa. W 1365r Litwini pod wodzą Kiejstuta zdobyli i spalili zamek, jednak Krzyżacy odbudowali warownię. W połowie XVI w zamek przebudowano, nadając mu charakter renesansowej siedziby. Po.sekularyzacji zakonu miał w nim siedzibę starosta książęcy. W XIX wieku rozebrano część zamku i tak do naszych czasów zachowało się jedno skrzydło mieszkalne.
http://www.gizycko.um.gov.pl/Turystyka/Atrakcje/Zamek/Zamek.htm

Twierdza Boyen

Twierdza Boyen wzniesiona została w latach 1844-1856 jest doskonale zachowanym przykładem pruskiej szkoły fortyfikacyjnej. Położona na zachód od Giżycka, na wąskim przesmyku pomiędzy dużymi jeziorami Niegocin i Kisajno, stanowiła główne ogniwo w łańcuchu umocnień zamykających od wschodu dostęp na teren państwa pruskiego. Zbudowana została na obszarze liczącym ok.100ha i stanowiła bardzo ważny obiekt strategiczny Prus Wschodnich. Twierdza otoczona jest kamienno-ceglanym murem o długości 2303m. z wewnętrzną powierzchnią 100 ha. Narożniki muru skazamatowano tworząc małe przykryte ziemią schrony dla żołnierzy. Fosa otaczające twierdzę była sucha i od strony przeciwskarpy opatrzona kratą forteczną. Doskonale zachowane formy ziemne - wały, skarpy, pochylnie i place ćwiczeń czynią całość doskonale broniącą przed nieprzyjacielem. Stan zachowania substancji zabytkowej twierdzy, schrony i.budynki, ocenia się na poziomie dobrym. Potwierdza to, że Twierdza Boyen należy do najlepiej zachowanych XIX-wiecznych założeń obronnych w Polsce.
http://www.gizycko.um.gov.pl/Turystyka/Atrakcje/Twierdza/twierdza.htm

Jezioro Łuknajno

Płytkie, polodowcowe jezioro (średnia głębokość 0,6 m; maksymalna 3 m) o powierzchni 680 ha, długości 3,3 km i szerokości 2,9km leży w otoczeniu rozległych łąk i bagien, a także jest połączone wąskim kanałem o długości 500 m z jeziorem Śniardwy. Jezioro to jest sławne od dziesiątek lat jako wyjątkowe siedlisko łabędzia niemego (Cygnus olor) - ok. 2 tys. sztuk, łysek (Fulica atra) - ok. 17 tys. sztuk oraz hełmiatek (Netta rufina) - ok. 900 sztuk.
Historia ochrony tego wyjątkowego ekosystemu zaczyna się już w 1947 roku, kiedy powstał tu rezerwat ornitologiczny. Jezioro Łuknajno jest jednynym polskim rezerwatem, który został uznany w 1976 roku przez UNESCO za rezerwat biosfery w ramach projektu MaB (Man and Biosphere). Za uznanie szczególnego znaczenia tego rezerwatu wskazuje objęcie go 22 listopada 1977 roku Konwencją Ramsarską.
http://www.zobacz-olsztyn.cso.pl/okolice/rezerwaty.html

Mikołajki

Na terenie obecnych Mikołajek w najdawniejszych, staropruskich czasach istniała osada, której mieszkańcy trudnili się rybactwem, tkactwem, wyrębem i spławianiem drzew. Pierwsza notatka o Mikołajkach pojawiła się na kartach historii w 1444 roku. Wtedy to Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego, Konrad von Erlichshausen, nadał nobilowi Wawrzyńcowi Prusowi ziemie położone obok wsi kościelnej Mikołajki. Jej nazwa pochodzi od Św. Mikołaja, patrona kaplicy usytuowanej na wzgórzu wiatracznym.Św. Mikołaj był według legend opiekunem żeglarzy i przejść wodnych. Jego imię na stałe wpisało się w nazwę najpierw skromnej mazurskiej wsi, a od 1726 roku - miasta noszącego do dzisiaj miano Mikołajek. Nazwa wsi zmieniała się, ale stale w różnych wersjach zachowywała imię patrona (St. Nicolas, Nicolaus, Nicelsdorf, Niclausdorf, Nikolaiken). W mieście znajduję się wiele zabytków jak np.: kaplica ewangelicka (obecny kościół parafialny rzymskokatolicki) z 1910 r., zespół kościoła ewangelickiego (kościół, kostnica, plebania - XIX w.), kaplica cmentarna XIX w, domy mieszkalne przy ulicach: Kajki, Kolejowej, Mrągowskiej, Okrężnej, Placu Wolności, Kowalskiej, Placu Kościelnym, gazownia, dworzec kolejowy, zespół młynowo-magazynowy, stara szkoła, umocnienia mostu kolejowego i obecnego pieszego, cmentarz ewangelicki, cmentarz żydowski.
http://www.mikolajki.pl

Jezioro Śniardwy

Śniardwy nie bez przyczyny nazywane są "mazurskim morzem". Powierzchnia tego największego w Polsce jeziora wynosi 11 383 ha. Wąskie przesmyki łączą główny akwen z kilkoma mniejszymi jeziorami, traktowanymi jako zatoki wielkiego sąsiada. Jeżeli przy obliczaniu powierzchni Śniardw wziąć po uwagę również Seksty, Kaczerajno i Warnołty, uzyska się wynik 11 487,5 ha. Niestety, nieprawdą są plotki jakoby z jednego brzegu nie było widać drugiej strony jeziora.
http://www.ruciane-nida.pl/index.php?id=315&a=3&b=8"

Stacja badawcza PAN w Popielnie

Od lat 50. w miejscowości Popielno położonej w Puszczy Piskiej, nad jeziorem Śniardwy funkcjonuje placówka Polskiej Akademii Nauk (PAN). Zasadniczym celem jej utworzenia były prace mające na celu ochronę oraz ratowanie przyrody- przy placówce działa muzeum. Od początku istnienia stacji badawczej PAN w Popielno poczyniono wiele istotnych zadań, z pośród których wymienić można np. program hodowli konika polskiego, zwanego także koniem biłgorajskim. Są to konie późnodojrzewające (3-5 lat), długowieczne, odporne na choroby i trudne warunki utrzymania. Dzikimi przodkami koników polskich są tarpany. odkryte przez rosyjskiego badacza Przewalskiego w 1876 roku. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. Prof. Vetulani, któremu zawdzięczamy nazwę "konik polski" rozpoczął w 1936 roku pracę nad regeneracją dzikich tarpanów leśnych w Puszczy Białowieskiej na bazie koni biłgorajskich. Niestety w czasie II wojny światowej hodowla ta została zniszczona, część koników wywieziono do Niemiec. W 1949 ocalałe koniki trafiły do Popielna. Przebywają one na otwartej przestrzeni, opieka ogranicza się do podawania siana w zimie, dlatego mając trochę szczęścia możemy je spotkać cumując na brzegach jeziora Bełdany.
http://www.ruciane-nida.org/index.php?option=com_content&task=view&id=20&Itemid=34

Jezioro Bełdany

Przepiękne jezioro rynnowe, gdzie możemy spotkać tu np. żubronie ze skrzyżowania żubra z krową, krzyżówki dzika ze świnią i inne. W instytucie tym odbudowano populację bobra i konika polskiego, którego dwa tabuny żyją na wolności w lasach Puszczy Piskiej nad Jeziorem Bełdany.Uważane za jedno z najpiękniejszych jezior Mazur. Zajmuje południową część 35 kilometrowej niecki, ciągnącej się od Rynu do Rucianego-Nida. Ma powierzchnię 944 ha, długość 12,4 km, szerokość do 1,5 km, maksymalna głębokość 46 m. Na jeziorze znajduje się 8 wysp o łącznej pow. 3,3 ha. Na północy jezioro łączy się z jeziorem Mikołajskim. Od zachodu wpływa do Bełdan rzeka Krutynia - popularny szlak kajakowy. Brzegi są bardzo wysokie i strome.
http://www.ruciane-nida.pl/index.php?id=315&a=3&b=8

Galindia

Okolice Iznoty już od w. V p.n.e. do XIII wieku zamieszkiwały plemiona Galindów. Informacje o tych ludziach, żyjących na obszarze wielkich jezior mazurskich przekazał m.in Tacyt, Ptolemeusz. Galindowie żyli w przyjaźni z naturą tworząc model demokracji opartej o wspólny język oraz tradycje obyczajowe i religijne. Nie tworzyli żadnych struktur politycznych . Wspólnoty sąsiedzkie tworzyły Lauks zasiedlony przez kilka rodzin. O wszystkich ważniejszych sprawach decydowały wiece (wayda) prowadzone przez Wajdelotę. Przez Galindię biegł szlak bursztynowy, którym przewożono na południe i zachód niezwykle cenny bursztyn. Istniejąca tu bursztynowa komnata jest zbiorem przepięknych wyrobów ilustrujących czas przeszły, stanowiących równocześnie głębokie przesłanie dla następnych pokoleń. Galindia wskrzesza i kontynuuje uniwersalne idee tego pruskiego plemienia.
http://www.galindia.com.pl

Śluza Guzianka

Jedną z większych atrakcji tego rejonu jest śluza Guzianka wyrównująca ponad dwumetrową różnicę poziomów pomiędzy jeziorem Nidzkim a Bełdany. Została oddana do użytku w 1900 roku; długość komory wynosi 44m, szerokość wrót 7,5m. Wrota śluzy otwierane są napędem elektrycznym. Jachty muszą przed przejściem przez śluzę położyć maszty, a o pokonaniu Guzianki dopływamy do miejscowości Ruciane-Nida. Płynąc dalej na południe wkroczymy w strefę ciszy - gdzie wszystkich obowiązuje zakaz używania silników. Aby zobaczyć jak wyglądała śluza w 1935 roku kliknij na poniższy link.
http://www.galindia.hg.pl/ruciane2.html

Puszcza Piska

Puszcza Piska jest jednym z największych kompleksów leśnym w Europie. Wciąż zachwyca bogactwem natury, a przy tym zachowała wiele ze swej pierwotnej dzikości. Liczne bagna oraz mokradła, zatopione w niej niczym perły jeziora, meandrujące rzeki, różnorodność gatunków roślin i zwierząt tworzą niepowtarzalny urok leśnej krainy. W najbogatszym przyrodniczo fragmencie Puszczy utworzono Mazurski Park Krajobrazowy.
http://www.pisz.pl/album/puszcza/puszcza.html

Ruciane Nida

Nazwa Ruciane pochodzi od terminu "ruda". W okolicach Rucianego działały już w XIV wieku liczne smolarnie, wypalarnie węgla drzewnego. Tradycje przetapiania rudy darniowej występującej w Puszczy Piskiej były przekazywane z pokolenia na pokolenie. Stąd też nazwa Ruciane wywodzi się od rudy darniowej - Rudziany, Rudczany, Ruciane. Położona 2 km na południowy zachód Nida istniała już w l595 r. i była wsią rybacką. Po wojnie zbudowano tu zakłady płyt wiórowych wokół których rozwinęło się miasto. 1 stycznia 1966 r. miastu zostały nadane prawa miejskie. Połączono osiedle Ruciane z wsią Nida.
Na rozwój miejscowości wpłynęło korzystne położenie na wodnym Szlaku Wielkich Jezior oraz rozbudowa linii kolejowych. Jeśli chcemy dostać się do miasta drogą wodną najpierw musimy pokonać śluzę Guzianka wyrównującą ponad dwumetrową różnicę poziomów pomiędzy jeziorem Nidzkim a Bełdany.
http://www.ruciane-nida.org

Leśniczówka Pranie

Leśniczówka Pranie powstała około 1880r i była leśnictwem wsi Krzyże. Nazwa "Pranie" wzięła się od łąki nad którą leży leśniczówka, a która jak mówili Mazurzy "prała" czyli osnuwała się mgłą, dymiła. Przeszła do historii dzięki pobytom w niej wybitnego polskiego poety Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, który po raz pierwszy przybył do Prania w lipcu 1950r. Przyjeżdżał z Warszawy przez kolejne trzy lata, jako gość ówczesnego leśniczego Stanisława Popowskiego. W 1952r. wraz z żoną Natalią snuł plany zamieszkania na stałe w okolicy jeziora Nidzkiego, które zniweczyła nagła śmierć poety w grudniu 1953 r. W 1980r. w Praniu utworzono Muzeum Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego jako oddział Muzeum Okręgowego w Suwałkach. W leśniczówce powstały ważne utwory: Kronika Olsztyńska, Niobe, Wit Stwosz, Chryzostoma Bulwiecia podróż do Ciemnogrodu, Pieśni, Ezop świeżo malowany, Rozmowa liryczna, Spotkanie z matką, Księżyc , W leśniczówce, Chmiel na rogach jelenich, Ojczyzna i inne.
http://www.lesniczowkapranie.prv.pl

Mazurski Park Krajobrazowy

Utworzony w grudniu 1977r.
Powierzchnia Parku wynosi 53.655ha, a jego strefy ochronnej 18.608ha. Z tego lasy zajmują ponad 29.000ha, a rzeki i jeziora ok. 17.000ha. Mazurski Park Krajobrazowy położony na pograniczu dwóch odmiennych form geomorfologicznych - moreny i sandrów, chroni wielkie bogactwo świata roślin i zwierząt, obfitość lasów i torfowisk.
http://www.mazury.info.pl/atrakcje/park-kraj/

Mazury z lotu ptaka

Jeśli nadal masz wątpliwości, czy warto popłynąć z nami na Mazury zapraszamy do obejrzenia Krainy Tysiąca Jezior z lotu ptaka na
http://www.fotogizycko.pl/zlotu.html